owczarek australijski sam w domu

Owczarek australijski typ amerykański charakteryzuje się głęboką klatką piersiową i dobrą muskulaturą. Reklama. wysokość w kłębie psa: 51–58 cm, wysokość w kłębie suki: 48–53 cm. waga psa: 20–30 kg. waga suki: 16–20 kg. Głowa mocna, sucha, stop dobrze zaznaczony, kufa krótsza lub tej samej długości co mózgoczaszka Owczarek Australijski. adopcje zwierząt. 0 ogłoszeń. Adopcje zwierzęta. Największa baza ogłoszeń. Najbardziej aktualne oferty - Gratka.pl Owczarek australijski jest aktywnym i inteligentnym psem, który ma pogodne usposobienie. Choć pies ten wyróżnia się ogromną chęcią do współpracy z człowiekiem, jeśli dostanie go początkujący psiarz, może sobie z nim nie poradzić. Nieodpowiednie prowadzenie psa tej rasy może powodować zarówno problemy w domu, jak i na spacerach. Owczarek Australijski-0-4 miesiące-2 w miocie Z wielką przyjemnością informujemy Państwa o pierwszych narodzinach szczeniąt w naszej domowej hodowli Ozikowa Kraina zarejestrowanej w ZKwP (nr 17053/XIX/21). Biały owczarek szwajcarski to pies o umiarkowanie prostokątnej sylwetce. Na średniej długości szyi osadzona jest klinowata głowa. Głowa jest sucha i mocna. Na głowie widać średniej wielkość nos, który najlepiej by był czarny. Dopuszcza się także truflę jaśniejszą: jasną lub śnieżną. nonton film fifty shades of darker dalam bahasa indonesia. Charakter rasy owczarek australijskiOwczarek australijski to aktywny, inteligentny pies o pogodnym usposobieniu. Mimo swojej ogromnej chęci do współpracy z człowiekiem nie jest polecany jako rasa dla początkującego psiarza. Nieodpowiednio prowadzony aussie może stwarzać masę kłopotów zarówno w domu, jak i na owczarków australijskich wyróżnić można dwie linie – użytkową i wystawową. Użytkowe psy odznaczają się silnym instynktem pasienia i stróżowania, nie są za to tak eleganckie z wyglądu – ich zadaniem jest przede wszystkim praca przy zwierzętach gospodarskich. Wystawowe psiaki charakteryzuje bujne, lśniące futro i bardziej masywna budowa. Jednak nawet one nie zatraciły swoich pierwotnych instynktów i ogromnych pokładów energii. Dlatego nawet owczarek australijski pochodzący z linii wystawowej nie nadaje się na wystarczającej dawki ruchu i zajęcia umysłowego będzie z dużym prawdopodobieństwem powodować reaktywność, a nawet agresję. Nierozładowana energia może także sprawić, że owczarek australijski zacznie paść samochody, polować na rowerzystów czy zaganiać i podszczypywać biegające dzieci. Niezależnie od linii, odpowiednio prowadzone australijczyki są dość spokojne w domu i zwykle mogą być doskonałymi towarzyszami dzieci. Dobrze dogadują się także z innymi psami i domowymi zwierzętami. Do obcych ludzi bywają nieufne, jednak z reguły nie wykazują agresji. Mogą być natomiast hodowano aussie jako psy do owiec, ale dziś w swojej ojczyźnie pasą głównie bydło. Muszą zatem być twardsze niż psy pracujące z owcami. Ich sposób działania jest typowy dla owczarków kontynentalnych, ale inny niż u border collie i kelpie – owczarek australijski pracuje w pozycji wyprostowanej, blisko zwierząt, pomagając sobie czasami szczekaniem lub ugryzieniem w pęcinę czy australijski jest aktywnym, inteligentnym psem, obdarzonym dużą chęcią do pracy i współpracy z człowiekiem. Jako zwierzak wszechstronny i wysoce podatny na szkolenie dobrze się sprawdza w różnych dziedzinach: pasterstwie, posłuszeństwie sportowym, agility czy i wychowanieOwczarek australijski powinien być wychowywany za pomocą pozytywnych metod. Oprócz podstawowego szkolenia z posłuszeństwa warto z psem tej rasy zapisać się na regularne treningi któregoś z psich sportów. Aussie nie wymagają silnej motywacji wymyślnymi przysmakami czy zmienianymi co chwilę zabawkami. Zazwyczaj chętnie pracują z człowiekiem w zamian za krótką zabawę szarpakiem lub niewielkie aussie mogą wykazywać instynkt terytorialny i bronić domu przed gośćmi lub innymi psami. Dlatego już od małego powinny być odpowiednio socjalizowane i w bezpieczny sposób wystawiane na przeróżne kogo ta rasaOwczarek australijski dla wprawnego psiarza jest psem dość łatwym do ułożenia. Nie nadaje się on jednak dla każdego. Niedoświadczony opiekun na własnej skórze odczuje, jakie problemy może sprawiać niezaspokojona, wysoka potrzeba aktywności. Jak wiele psów zaganiających, nieodpowiednio prowadzony owczarek australijski bywa reaktywny i szczekliwy. Rasa ta nie jest polecana także dla osób starszych lub ludzi zabieganych i zapracowanych – opiekun aussie musi mieć dużo czasu, który będzie zamierzał poświęcić czworonogowi. Wyhodowany do pracy w zagrodzie, średniej wielkości owczarek australijski do dziś potrzebuje wymagających i wielostronnych zadań, które zaangażują go fizycznie i intelektualnie. Spis treści CharakterWyglądHistoria rasyHodowla i zdrowieKupuj wyłącznie u profesjonalnego hodowcyPożywienie dla owczarka australijskiegoPielęgnacjaUtrzymanie Charakter Owczarek australijski przekonuje do siebie przede wszystkim za sprawą nieokiełznanego temperamentu, godnej pozazdroszczenia wytrzymałości oraz silnie rozwiniętego zmysłu obronnego. Jest to bez wątpienia niezawodny pies pracujący, który nawet jako pies rodzinny nie będzie w stanie porzucić swojego pasterskiego i stróżującego powołania. Praca jest pasją tego aktywnego i chętnego do nauki i podejmowania wyzwań czworonoga — w każde powierzone mu zadanie angażuje się całkowicie. Jest inteligentny i łatwo uczy się nowych rzeczy, a ponadto naprawdę cieszą go trudne wyzwania. Przyjacielski, ale niezależny pies pracujący Owczarki australijskie, nazywane pieszczotliwie „aussie”, są ponadto bardzo przyjazne wobec ludzi i chętnie z nimi współpracują. Aussie chcą przypodobać się swoim opiekunom, z radością wykonując ich polecania. Łatwość w uczeniu się nowych rzeczy i gotowość podporządkowania się człowiekowi czynią z niego zarówno doskonałego psa pracującego, jak i pożądanego psa rodzinnego. Owczarek australijski nie musi jednak ślepo podążać za rozkazami właściciela — jako pies pasterski jest niezależny i potrafi sam radzić sobie w znajomych sytuacjach. © zooplus Niezwykle pojętny pomocnik o doskonałym zmyśle obserwacji Chęć do pracy i pojętność nie oznacza automatycznie, że owczarki Aussie łatwo będzie ułożyć. Owczarek australijski uczy się szybko — fakt, niestety szybko nabiera także złych nawyków. Jego wychowanie wymaga więc cierpliwości, rozwagi i empatii oraz konsekwencji i klarowności zasad. Słabe punkty właściciela owczarek australijski szybko wyczuje i wykorzysta na swoją korzyść. Pewny siebie, konsekwentny i empatyczny właściciel, który poświęci uwagę pupilowi, z pewnością będzie wiódł z nim harmonijne i bezproblemowe życie. Z natury pies pasterski Wobec obcych aussies są najpierw zdystansowane, ze względu na swoje przyjacielske i pogodne usposobienie jednak szybko miękną i przekonują się do każdego. Również wobec dzieci i innych zwierząt wykazują się cierpliwością. Jednak może się wydarzyć, że inne zwierzęta, dzieci, biegacze czy nawet samochody aktywują jego instynkt łowczy i sprowokują do wszczęcia pościgu — jasno postawione granice i szeroki zakres zadań i zajęć są w wychowaniu tej wielostronnej i żywiołowej rasy naprawdę istotne. Wygląd Pochodzenie owczarka australijskiego jako psa pasterskiego i zaganiającego rozpoznać można nie tylko po jego chęci do pracy i wysokiej aktywności fizycznej, lecz także atletycznie zbudowanym ciele i zwinnych ruchach. W kłębie psy tej rasy osiągają od 51 do 58 cm u samców i 46 do 53 cm u suczek. Z wagą do 22 kg owczarek australijski zaliczany jest wprawdzie do ras średnich, jednak jest stosunkowo lekki. Porusza się zwinnie i bez wysiłku, doskonale radzi sobie w wielu sportach dla psów. Proporcjonalna sylwetka Jako pies pracujący owczarek australijski posiada muskularną sylwetkę, która jednak w żadnym wypadku nie sprawia wrażenia tęgiej. Płaska lub lekko zaokrąglona głowa posiada wyraźnie zaznaczony stop i tej samej długości kufę, które pozostają w doskonałej proporcji z resztą harmonijnego ciała aussie’go. Owczarek australijski ma zgryz nożycowy i trójkątne uszy osadzone wysoko na głowie. Charakterystyczny dla niektórych przedstawicieli tej rasy jest naturalnie występujący szczątkowy ogon (ang. nbt - natural bobtail). Odporne na złe warunki pogodowe futerko o wielu umaszczeniach Gładkie lub lekko falowe futerko owczarka australijskiego jest dzięki gęstemu podszerstkowi odporne na niekorzystne warunki atmosferyczne. U samców grzywa i kryza są nieco silniej owłosione niż u suczek. Na głowie, stronie zewnętrznej uszu, przedniej stronie przednich łap i pod stawami skokowymi u obu płci sierść jest krótka i przylega gładko do ciała. Najbardziej charakterystyczna cecha tej rasy to zdecydowanie bogactwo barw sierści. Zasadniczo istnieją cztery barwy podstawowe, które jednak w różnych kombinacjach i z różnym znakowaniem oferują 16 dopuszczanych rodzajów umaszczeń. Podstawowe umaszczenie: czarne (black) wątrobiane (red) blue-merle (marmurkowa czerń z szarą barwą podstawową) red-merle (marmurkowa czerwień/brąz z jasnoczerwoną lub beżową barwą podstawową) 16 dopuszczanych kombinacji barwnych: solid black (jednobarwne, czarne umaszczenie) black bicolor (czarne z białymi znaczeniami) black tricolor (czarne z podpalaniem i białymi znaczeniami) black copper (czarne z podpalaniem) solid red (całe czekoladowe) red bicolor (czekoladowe z białymi znaczeniami) red tricolor (czekoladowe z podpalaniem i białymi znaczeniami) red copper (czekoladowe z podpalaniem) blue-merle copper (niebieski marmurek) blue-merle white (niebieski marmurek z białymi znaczeniami) blue-merle copper (niebieski marmurek z podpalaniem) blue-merle copper and white (niebieski marmurek z podpalaniem i białymi znaczeniami) solid red-merle (czekoladowy marmurek) red-merle white (czekoladowy marmurek z białymi znaczeniami) red-merle copper (czekoladowy marmurek z podpalaniem) red-merle copper and white (czekoladowy marmurek z podpalaniem i białymi znaczeniami) Białe znakowanie jest dopuszczane, jednak biel nigdy nie powinna być farbą dominującą. Niezwykłe tęczówki Podobnie różnorodne jak rodzaje umaszczenia, są warianty barwne tęczówek owczarka australijskiego. Mogą być one niebieskie, brązowe, bursztynowe — wszystkie odcienie, połączenia tych kolorów i plamki są dozwolone. © everydoghasastory / Historia rasy Inaczej niż nazwa rasy każe przypuszczać, ojczyzną owczarka australijskiego nie jest wcale Australia, ale najprawdopodobniej Ameryka Północna. Jednoznacznie nie da się stwierdzić pochodzenia rasy, ponieważ istnieją jedynie teorie na ten temat. Najbardziej popularna teoria głosi, że przodkiem owczarka Aussie jest owczarek baskijski, który w XIX wieku transportowany był przez baskijskich pasterzy z Australii do Stanów Zjednoczonych. Gwiazda rodeo Na farmach i ranczach w Stanach Zjednoczonych owczarek australijski szybko zyskał popularność. Farmerzy zachwyceni możliwościami tej rasy w zajęciach pasterskich i zaganiających rozpoczęli jej celową hodowlę. Popularność przyniósł rasie także udział w rodeach i zachodnioamerykańskich show. W 1957 roku australijski klub ASCA (Australian Shepherd Club of America) otworzył pierwszą księgę hodowlaną, jednolity standard rasie przyznano jednak dopiero około 20 lat później. Standard rasy amerykańskiego klubu AKC (American Kennel Club) wszedł w życie w roku 1993. Trzy lata później, 1996, rasę uznała także organizacja FCI — aussie dostał numer 342 w grupie 1 (owczarki i inne psy pasterskie), w sekcji 1 — owczarki. Hodowla i zdrowie Wielu przedstawicieli rasy owczarek australijski wciąż pracuje jako psy pasterskie i zaganiające, jednak większość z nich trzymana jest jako psy rodzinne i do towarzystwa. W związku z tym rozwinęły się dwie linie hodowlane: Jedna zachowująca u tego owczarka pierwotne cechy psa pracującego oraz druga — mająca na celu wykształcenie spokojniejszego i zrównoważonego usposobienia, które lepiej nadawać się będzie dla psa rodzinnego. Jednak nawet osobniki pochodzące z linii spokojniejszej mają często tyle energii co cała drużyna futbolowa. Przy kupnie uroczego szczenięcia często się o tym zapomina, co prowadzi do tego, że właściciel szybko czuje się przeciążony opieką nad psem tej rasy. Jak najdalej od piesków w okazyjnych cenach! Jeśli interesujesz się zakupem pieska rasy aussie, przemyśl najpierw, czy podołasz życiu z tak temperamentnym i aktywnym fizycznie zwierzęciem. Odpowiedź brzmi „tak”? Pora więc na poszukiwanie profesjonalnego hodowcy. Pod żadnym pozorem nie ufaj hodowcom, którzy oferują za swoje szczenięta okazyjne ceny, gdyż takie pieski pochodzą zwykle z masowych pseudohodowli, gdzie nie zwraca się uwagi na dobro zwierząt, a na jak najszybszy zysk. Aussie bez rodowodu prawdopodobnie nie odbyły wszystkich ważnych kontroli zdrowotnych i częściej zapadają na choroby. Choroby typowe dla rasy Niestety, w ostatnich latach odnotowuje się coraz więcej przypadków zachorowań na choroby typowe dla rasy, co ma związek z jej rosnącą popularnością i namnażającymi się pseudohodowlami. Do chorób typowych dla aussie zaliczane są problemy ze stawami jak dysplazje stawu biodrowego i łokciowego, choroby oczu jak katarakta czy postępujący zanik siatkówki, epilepsja oraz wady zgryzu. U wielu owczarków występuje również defekt o nazwie MDR1, który prowadzi do nadwrażliwości na wiele substancji zawartych w lekach. W przypadku sparowania dwóch osobników o umaszczeniu merle szczenięta nierzadko rodzą się głuche lub ślepe. W niektórych krajach zakazuje się takiego krzyżowania. Kupuj wyłącznie u profesjonalnego hodowcy Tylko w ten sposób upewnisz się, że Twoje szczenię pochodzi z chowu kontrolowanego, a ryzyko zachorowania jest u niego znacznie mniejsze. Nie tylko przyczynisz się do zdrowego i dłuższego życia swojego pieska, ale również będziesz mieć swój wkład w ogólny stan zdrowotny rasy owczarek australijski. Pożywienie dla owczarka australijskiego Nieodzowna do dobrego fizycznego samopoczucia owczarka aussie jest oczywiście także odpowiednio dostosowana do jego potrzeb dieta. Jak u większości ras psów, dla owczarka australijskiego zaleca się karmę składającą się przede wszystkim z mięsa (co najmniej 70%) oraz warzyw, owoców i ziół (ok. 20—30%). Psy nie potrzebują w swojej diecie zbóż, z cukrów natomiast powinno zrezygnować się zupełnie. Podając swojemu pupilowi karmy suche lub karmy mokre, zwracaj zawsze uwagę na ich jakość. Analizuj składy na etykietach i unikaj zbędnych wypełniaczy, środków słodzących, sztucznych wzmacniaczy smaku i chemicznych substancji konserwujących. W ostatnim czasie popularną metodą żywienia psów jest tak zwana dieta typu BARF, o której przeczytasz tutaj. Pielęgnacja Poza prawidłowym żywieniem i regularnymi wizytami kontrolnymi u weterynarza trzeba pamiętać również o prawidłowej pielęgnacji i higienie pupila. Sierść owczarka australijskiego należy szczotkować codziennie, usuwając przy tym luźne włosie, brud i kołtuny. Raz w tygodniu należy sprawdzić stan uszu, zębów, łap i pazurów — wyczyścić je lub skrócić w razie potrzeby. Dzięki takiej pielęgnacji nie tylko utrzymasz piękny wygląd owczarka, lecz także polepszysz jego ogólne samopoczucie i wzmocnisz Waszą więź. © otsphoto / Utrzymanie Wyższe wymagania niż w kwestiach żywienia i pielęgnacji owczarek australijski stawa względem warunków swojego utrzymania. Nawet egzemplarze rodzinne, u których temperament został nieco ostudzony, wciąż wymagają dużej ilości ruchu i zajęć. To nie pies dla leniuchów Owczarek australijski nie jest psem dla osób nieaktywnych fizycznie, nie wystarczą mu krótkie spacery trzy razy w ciągu dnia. Aussie musi codziennie biegać, uprawiać psie sporty i bawić się — wymaga kompleksowego zaangażowania fizycznego i umysłowego. Jest to rasa, którą z powodzeniem można zaangażować również w odpowiedzialne prace i wykształcić na psa ratunkowego, terapeutycznego czy przewodnika. Od czasu do czasu chwilka przerwy Fizycznie i mentalnie wyżyte owczarki australijskie zdecydowanie lepiej zintegrują się z rodziną niż znudzone zwierzęta, które z kolei będą miały tendencję do rozwijania niepożądanych sposobów zachowania. Angażowane odpowiednio, zsocjalizowane i wychowane owczarki australijskie od czasu do czasu zaakceptują fakt, że przyszedł czas na odrobinę lenistwa. Odpoczynek także jest bardzo ważny do harmonijnego współżycia psa z jego opiekunem. Ostatnia aktualizacja 6 lipca 2021 r. Przez Weterynarze dla psów Wszystko, co musisz wiedzieć o owczarkach australijskich, historii, cenie, rozmiarze, temperamencie i kolorachCzy owczarki australijskie lubią być przytulane?Historia pasterza australijskiegoHistoria owczarka australijskiegoCena pasterza australijskiegoRozmiar owczarka australijskiegoKolory owczarka australijskiegoOgonTemperament owczarka australijskiegoZdrowieJedzenie i dietaŚmiertelnośćZachorowalnośćAktywności sportoweRzeczy, które musisz wiedzieć o owczarkach australijskichLudzie często zadawane pytaniaCzy owczarek australijski jest bardzo dobrym psem rodzinnym?Czy owczarek australijski dużo rzuca?Czy owczarki australijskie można zostawić w spokoju?Czy Australijczycy dużo szczekają?Czy owczarki australijskie są wymagające w utrzymaniu?Czy uczciwe psy są szczypcami?Jak mądra jest uczciwość?Czy Australijczycy lubią wodę?Jaki jest najrzadszy kolor owczarka australijskiego?Czy psy owczarków australijskich przywiązują się do jednej osoby? Wszystko, co musisz wiedzieć o owczarkach australijskich, historii, cenie, rozmiarze, temperamencie i kolorach Czy owczarki australijskie lubią być przytulane? Jednak ważne jest, aby wiedzieć, że pasterze australijscy mają bardzo silną wolę. Oznacza to, że lubią wybierać, kiedy chcą być przytuleni, więc nie zdziw się, jeśli twój pies zamknie cię czasami w próbach bycia przyjaznym. Historia pasterza australijskiego Wbrew swojej nazwie rasa australijskich psów pasterskich wywodzi się z zachodnich Stanów Zjednoczonych w czasie gorączki złota w latach 1840. XIX wieku, a nie z Australii. Pierwotnie hodowane do hodowli bydła, w głębi serca pozostają pracowitym psem. Właściwie możesz znaleźć te psy w schroniskach i ośrodkach ratunkowych, więc zaadoptuj się, jeśli możesz! Ciasteczka, jak się je nazywa, są najszczęśliwsze, gdy mają pracę do wykonania. Mogą być wspaniałymi towarzyszami rodziny, gdy ich inteligencja i energia są przekierowywane na psie pogawędki lub działania. Przegląd owczarków australijskich Popularne pseudonimy Australijczyk Pochodzenie Stany Zjednoczone cechy Wysokość Mężczyzna 48-58 cm (19-23 cali) Kobieta 46-56 cm (18-22 cali) Waga Mężczyzna 18-32 kg (40-70 funtów) Kobieta 16-29 kg (35-65 funtów) Płaszcz Proste i może mieć loki Kolor Trójkolorowy (czarny/czerwony/niebieski), Dwukolorowy (czarny/czerwony/niebieski), niebieski merle/czerwony merle Wielkość miotu 5-10 Długość życia 12–14 - lat Historia owczarka australijskiego Owczarek australijski, często znany po prostu jako „Australijczyk“, to średniej wielkości rasa psów opracowana w Stanach Zjednoczonych i zidentyfikowana jako rasa na początku XX wieku. Istnieje spór dotyczący dokładnego pochodzenia rasy owczarek australijski przed jej przybyciem do Stanów Zjednoczonych, a zatem nie ma oficjalnego konsensusu w sprawie pochodzenia nazwy rasy psa lub związku z Australią. Zobacz także: Cena buldoga francuskiego, dieta, zdrowie, trening i historia Owczarek australijski Przez wiele lat Sussies były cenione przez Stockmen za ich wszechstronność i wyszkolenie. Chociaż nadal pracują jako psy i biorą udział w próbach pasterskich, ich umiejętności treningowe i chęć do zadowolenia przyniosły im uznanie w innych rolach i uznali ich umiejętności. Podobnie jak wiele pracujących ras psów, sussies mają dużo energii i siły napędowej. Często świetnie sprawdzają się w psich zabawach, takich jak zwinność i Frisbee i są również bardzo skuteczne, ponieważ wyszukiwanie i psy ratownicze, psy katastroficzne, psy tropiące, psy przewodniki, psy towarzyszące i psy terapeutyczne. Są uważane za 17. najbardziej popularną rasę psów w Stanach Zjednoczonych. Cena pasterza australijskiego Ile kosztuje australijski pasterz? Odpowiednia średnia cena Australijskiego Sherherda od zarejestrowanego hodowcy wynosi obecnie od 600 do 800 dolarów. Zasadą jest, że urody żeńskie są nieco tańsze niż urody męskie. Szczenięta owczarka australijskiego Rozmiar owczarka australijskiego Owczarek australijski jest tradycyjnie rasą średniej wielkości. Mogą ważyć od 16 do 32 kg i mieć 46 do 58 cm wzrostu. W ramach projektu Australijski Klub Owczarka Ameryki (ASCA) Standard wzywa owczarka australijskiego do stania od 18 do 23 cali (46 do 58 cm) w kłębie, samice od 18 do 22 cali (46 do 56 cm), a mężczyźni od 19 do 23 cali do 48 do 58 cm; jednak jakość nie powinna być poświęcana na rzecz wielkości. Kolory owczarka australijskiego Odmiany Australian Sherherd solors Rozpoznane australijskie kolory są jednolicie czarne, jednolicie czerwone (wątroba), niebiesko-merle i czerwone/wątrobowo-merle; Każdy z tych kolorów może mieć również kropki lub białe oznaczenia w różnych kombinacjach na twarzy, klatce piersiowej i nogach. Czarny lub czerwony pies z białymi znaczeniami nazywa się „tri-sor” lub „tri”, podczas gdy czarny lub czerwony pies z białymi znaczeniami, ale nie jest nazywany „białym” lub „białym”. Biały zamiast pigmentu na uszach lub wokół uszu jest wskaźnikiem zwiększonego ryzyka głuchoty z powodu bieli. Nadmierna biel na twarzy i uszach może narazić psa na większe ryzyko oparzenia słonecznego i późniejszego raka skóry. Ogon Chociaż niektóre sussies rodzą się z naturalnie zakręconymi lub częściowo zakręconymi (tępymi) ogonami, większość z nich rodzi się z pełnymi, długimi ogonami. Hodowcy historycznie przycinali ogony, gdy narodziły się lipy. W Stanach Zjednoczonych i Kanadzie standard wymaga, aby naturalny ogon lub zadokowany ogon nie przekraczały czterech cali jako charakterystyczna cecha. Niewielka naturalna długość ogona jest widoczna w Europie, gdzie dokowanie jest zabronione w większości krajów, w tym w Wielkiej Brytanii. Temperament owczarka australijskiego Trójkolorowa rasa szczeniąt jest zwykle bardzo energiczna i wymaga dużo ruchu i uwagi. Owczarek australijski lubi pracować, ucząc się i ćwicząc sztuczki, uczestnicząc w psiej agility lub angażując się w inne aktywności fizyczne i umysłowe. Owczarki australijskie mogą wykazywać powściągliwe zachowanie. Są przyjaźni, serdeczni i oddani tym, których znają. Są bardzo lojalni wobec swoich właścicieli i nagradzają psy, gdy są dobrze traktowane. Rasa została stworzona, aby służyć na ranczo, do zadania, które obejmuje ochronę ich własności. Nie ma skłonności do obsesyjnego szczekania. Owczarek australijski pełniący obowiązki biurowe Zdrowie Owczarki australijskie są na ogół stosunkowo zdrową rasą psów, ale mogą mieć różne problemy zdrowotne. Problemy ze wzrokiem są powszechne, a problemem jest również padaczka. W hodowli merle-to-merle szczenięta, które odziedziczyły dwie kopie genu merle, mają zwiększone ryzyko urodzenia ślepego lub głuchego. Owczarki australijskie są najczęstszą rasą psów chorujących na epilepsję. Jedzenie i dieta Najlepsza karma dla szczeniąt owczarka australijskiego Rozważając najlepszy rodzaj pożywienia, aby nakarmić swojego australijskiego pasterza, po pierwsze, należy zwrócić uwagę na formułę z DH, która wspomaga rozwój mózgu i wzroku, jest to bardzo dobre dla układu odpornościowego. Następujące produkty spożywcze zaspokajają potrzeby rosnącego szczeniaka owczarka australijskiego: Korzystne zdrowe szczenię Purina karma dla szczeniąt Purina One SmartBlend Zdrowe Szczenię Purina Pro Plan FOCUS Puppy ALS Purina Pro Plan Sport 30/20 Śmiertelność Średnia długość życia dla ras o podobnej wielkości do owczarków australijskich wynosi zwykle od 11 do 13 lat. Zakładając, że wyniki brytyjskich badań nie są reprezentatywne dla tamtejszej rotacji, wygląda na to, że psy mają typową długość życia dla rasy o takiej samej wielkości. Wyniki ankiety internetowej z 1998 r. na próbie 614 Pasterzy z Australii wykazały, że długość życia wynosi około roku, ale może się to zmniejszać. Zachorowalność Na podstawie próby 48 psów pasterzy australijskich, które wciąż żyją, problemy ze wzrokiem (czerwone oczy, eryfora, zapalenie spojówek i katar) były najczęstszymi przyczynami pogorszenia stanu zdrowia. Problemy dermatologiczne i oddechowe również znalazły się wysoko. Aktywności sportowe Podobnie jak inne rasy pasterskie, australijskie psy pasterskie wyróżniają się w wielu psich srortach, szczególnie hodowlane, psia zwinność, frisbee i lotne. Instynkty pasterskie i umiejętności treningowe można zmierzyć w niezbyt konkurencyjnych testach instynktu. Zwierzęta, które wykazują podstawowe instynkty pasterskie, mogą zostać wytrenowane, aby brały udział w ukraińskich próbach psów stojących lub w zawodach pasterskich. Pies wykonuje krok chodu, w którym krzyżują się przednie i tylne nogi, co skutkuje prędkością „na krawędzi”. Psy instynktownie użyją pozycji „skokowej”, aby poradzić sobie z bydłem, które próbuje je kopnąć. Mają też mocne biodra i nogi, co pozwala im szybko przyspieszać i skakać wysoko, czasem nawet na 6 stóp. Uważa się, że owczarek australijski o imieniu Pockets jest najstarszym psem, który otrzymał tytuł czempiona w historii AKC, uzyskując tytuł nowicjusza psa rajdowego w wieku 15 lat i 5 tygodni. Owczarek australijski Rzeczy, które musisz wiedzieć o owczarkach australijskich Pasterze australijscy potrzebują około 30 do 60 minut ćwiczeń dziennie, najlepiej podczas zajęć wymagających dużej energii, takich jak zabawa z Frisbee. Potrzebują również pracy, takiej jak codzienne szkolenie w zakresie posłuszeństwa lub udział w próbach pasterskich i zwinności. Pasterze australijscy mogą być bardzo destrukcyjni i szczekać przez długie okresy czasu, jeśli nie otrzymają ćwiczeń i stymulacji psychicznej, których potrzebują. Pies rasy Australian Shepherds ostrzeże cię i zaszczeka, jeśli zobaczy lub usłyszy coś dziwnego lub podejrzanego, i ochroni swoją rodzinę i dom z zaskoczeniem. Chociaż pasterze australijscy mają reputację potrzebujących szerokiego zakresu, radzą sobie dobrze w miastach, jeśli otrzymają wystarczającą ilość stymulacji i ćwiczeń. Jednak nie są one dobrymi psami mieszkalnymi. Będziesz potrzebować co najmniej małego podwórka, aby pomóc im uzyskać część ich wysokiej energii. Owczarki australijskie są przeciętnymi hodowcami, a ich sierść będzie wymagała regularnej pielęgnacji i pielęgnacji, w tym cotygodniowego szczotkowania, aby utrzymać je w czystości i zapobiec strzyżeniu i intensywnemu przycinaniu. Chłopaki cieszą się towarzystwem swojej rodziny i wolą pozostać blisko swojej ludzkiej rasy. Nie utkną w głębi na długo. Pasterze australijscy są naturalnie niezadowoleni z powodu, którego nie znają, i chyba że są wystawione na wiele innych problemów na co dzień – najlepiej nie są zadowoleni. Może to prowadzić do odgryzienia strachu i agresji. Daj swojemu żonie dużo energii swoim przyjaciołom, rodzinie, sąsiadom, a nawet nieznajomym, aby pomóc im poprawić ich umiejętności społeczne. Nigdy nie kupuj towaru od nieodpowiedzialnego hodowcy, tartaku ani sklepu, aby zdobyć zdrowego psa. Poszukaj renomowanego hodowcy, który testuje swoje psy hodowlane, aby upewnić się, że są wolne od chorób genetycznych, które mogą zachorować i że mają zdrowy temperament. Zobacz także: 5 najważniejszych oznak, że pies umiera – zachowanie psa przed śmiercią Grupy ratownicze Australijczycy są często adoptowani bez jasnego zrozumienia, z czym wiąże się posiadanie jednego. Jest wielu Australijczyków, których należy adoptować i/lub wychowywać. Jeśli nie widzisz ratunku dla swojej okolicy, skontaktuj się z krajowym klubem rasy lub lokalnym klubem rasy, który może wskazać ci australijski ratunek. Ludzie Często zadawane pytania Czy owczarek australijski jest bardzo dobrym psem rodzinnym? Aktywny, ale niefrasobliwy, owczarek australijski uwielbia bawić się z dziećmi i dobrze dogaduje się z innymi zwierzętami. Owczarki australijskie są doskonałymi zwierzętami domowymi, zwierzętami pasterskimi, psami policyjnymi i konkurentami posłuszeństwa. Czy owczarek australijski dużo rzuca? Jeśli zastanawiasz się, czy owczarek australijski rzuca, odpowiedź brzmi tak. Rasa linieje przez cały rok, ale rzuca mocniej na wiosnę, gdy traci się sierść zimową. Szczotkuj płaszcz Australijczyka raz w tygodniu, być może częściej w sezonie jesiennym, aby zapobiec zrzucaniu. Czy owczarki australijskie można zostawić w spokoju? Wymagają dużo uwagi. Nie zaleca się pozostawiania tego psa samego. Zbyt długie pozostawienie samego psa może sprawić, że inteligentny, energiczny owczarek australijski będzie się dobrze bawić – często poprzez destrukcyjne zachowanie lub szczekanie. Jeśli Aussie może zostać sam w domu na 4 do 6 godzin, dostępność do szkolenia w klatce może być konieczna dla bezpieczeństwa psa. Czy Australijczycy dużo szczekają? Pamiętaj, że przeciętny owczarek australijski ma tendencję do częstego szczekania, więc powstrzymanie jej szczekania jest nieco trudniejsze, jeśli nie wydasz jej polecenia, aby „mówiła” lub jeśli masz sytuację, w której musi szczekać, aby cię ostrzec . Czy owczarki australijskie są wymagające w utrzymaniu? Owczarek australijski ma zarówno nieograniczoną energię, jak i wysoką inteligencję. Ten pies wymaga dużo energii (i kreatywności), aby owczarek australijski był szczęśliwy i zajęty – to czyni go szczenięciem wymagającym dużej pielęgnacji. Czy uczciwe psy są szczypcami? Odpowiedź. Jednak Australijczycy mają specyficzne dla rasy potrzeby i jeśli nie zostaną one spełnione, mogą stać się niszczycielskimi żujeczami. Jak mądra jest uczciwość? Jak inteligentny jest owczarek australijski? Owczarki australijskie to inteligentne psy. Zostali wybrani 66. najmądrzejszym psem za ich operacyjną inteligencję i szkolenie posłuszeństwa. Są klasyfikowani jako rasa o średniej inteligencji, ale potrafią bardzo szybko się uczyć. Czy Australijczycy lubią wodę? Podczas gdy większość owczarków australijskich lubi wodę, ważne jest, aby o tym pamiętać, ponieważ wszystkie rasy i poszczególne psy mają swoje upodobania i niechęci. Jaki jest najrzadszy kolor owczarka australijskiego? Czerwony Ponieważ czerwony gen jest recesywny i ma jednolity kolor, australijczycy są najrzadszą z ras, jednolicie czerwone australie są najrzadszą z ras. Czy psy owczarków australijskich przywiązują się do jednej osoby? Jako psy pasterskie są opiekuńcze i nie zaprzyjaźniają się zbyt łatwo. Owczarki australijskie również muszą być dobrze zsocjalizowane jako szczenięta, aby tolerować poznawanie nowych ludzi, ale nikt nie jest zapraszany na pocałunki. Chociaż niektórzy są bardziej przyjaźni od innych, na ogół są bardzo przywiązani tylko do jednego lub dwóch członków rodziny. Zobacz także: Historia psa Rottweilera, rasa, dieta, koszt, rozmiar, trening Weryfikacja faktów Staramy się dostarczać miłośnikom zwierząt najnowsze cenne informacje z dokładnością i uczciwością. Jeśli chciałbyś dodać do tego posta lub reklamować się u nas, nie wahaj się dotrzeć do nas. Jeśli zobaczysz coś, co nie wygląda dobrze, Skontaktuj się z nami! Numer referencyjny: Wikipedia, Wyświetleń: 11,751 Kolejny wpis z cyklu: kocham mojego psa. A tak serio to skoro pisałam już o wyborze psa dla siebie i o tym jak dopasować go do swojego charakteru to myślę, że całkiem niezłym pomysłem jest opisanie rasy, która jest mi najbliższa. Owczarek australijski- TAK CZY NIE?:) Nikt z moich znajomych ani ludzi, których znam nie miał i nie słyszał o owczarkach australijskich do chwili, gdy nie poznali naszego Astora. Dla nich była to mała, urocza kulka, która teraz jest już dojrzałym, dużym psem. Wielu utożsamia Owczarki australijskie (należy dodać, że mój Astor to OA typu amerykańskiego) z Border Collie. Nie, nie i jeszcze raz NIE. To dwie różne rasy i tak też należy do nich podchodzić. Spotykałam się również z opiniami, że Astor to owczarek szkocki collie ;). Te rasy jednak także różnią się od siebie. Nie miałam wiele wspólnego z borderami, czy collie. Mogę natomiast wypowiadać się o Australijczykach, po spędzeniu z moim Astorem prawie trzech lat. Jaki jest Owczarek Australijski, czyli o moim Aussie słów kilka 😉 1. INTELIGENTNY Wiem, wiem każdy pisze, że jego pies jest inteligentny. Tak naprawdę każdy psiak jest mądry. Owczarki australijskie są rasą, która jest bardzo pojętna i bardzo szybko się uczy. Z naszym Astorem zaczęliśmy pracować już od szczeniaka. Początkowo zapisaliśmy go do szkoły tresury, gdzie mógł socjalizować się z innymi szczeniakami. Komend uczył się szybko i przede wszystkim chętnie. Astor jest bardzo skory do współpracy, nauki i jeśli poświęci się tej rasie odpowiednią ilość czasu, to naprawdę wraz ze swoim psem możecie zdziałać wszystko, co chcecie. Astor reaguje na podstawowe komendy jak “siad”, “daj łapę”, “poproś”, “zostaw”, a gdy w pobliżu nie ma innych psów również chętnie przybiega na komendę “do mnie”. Doskonale rozumie, czego mu nie wolno oraz kiedy zrobił coś źle, za co jest ganiony. 2. PRZYJACIELSKI Gdy byłam młodsza myślałam, że istnieje zależność: duży pies= agresywny, mały= słodki i nieszkodliwy. Nic bardziej mylnego. Mój pinczer miniaturka, który miał jakieś 30cm wzrostu był dużo bardziej przerażający niż duży Astor. To jest pies, który kocha prawie każdego. W stosunku do wszystkich znajomych czy rodziny jest jak pluszowa maskotka, z którą można zrobić wszystko. Dzieci w rodzinie targają go za uszy, ciągną za futro a Astor leży i przyjmuje “pieszczoty” ze stoickim spokojem. Gdy kogoś polubi siedzi mu przy nodze, liże po rękach i trąca pyszczkiem, by go głaskał. Jednak owczarki australijskie to nie tylko łagodne, puszyste psiaki. Mają swój charakter. Bywają nieufne w stosunku do obcych. Nie agresywne, a jedynie podejrzliwe i nieufne. Wiele razy miałam sytuację, gdy obcy próbował go pogłaskać, a on po prostu odsuwał głowę i cofał się. Nie wynikało to z agresji, lecz z niepewności człowieka. Zdarzały się też takie sytuacje, gdy szłam z Astorem, a ten najeżał się, podnosił uszy i obserwował człowieka, który musiał mu się nie spodobać. Nigdy nie warknął na nikogo. Nie był agresywny. Astor jest po prostu bardzo zachowawczy, ale gdy już kogoś zna to kocha go całym sercem i to okazuje. 3. TOWARZYSKI/ STRÓŻUJĄCY Postanowiłam sobie zestawić te 2 cechy jego charakteru, bo one nierozerwalnie się ze sobą wiążą. Astor uwielbia ludzi. Kocha spędzać czas w towarzystwie innych i nigdy nie opuszcza nas na krok. Wynika to z jego cech stróża, co może być nieco uciążliwe czasami. Astor jest nauczony zostawać sam w domu. Nigdy nic nie zniszczył ( NAPRAWDĘ!!!) i nie mieliśmy z nim większych problemów wychowawczych. Rozumie, że rano wychodzimy z domu i musi być grzeczny. Jednak, gdy wracamy trudno jest się od niego opędzić. Astor chodzi za każdym członkiem rodziny krok w krok. Gdy robię obiad Asti leży mi pod nogami, gdy każdy z nas jest w swoim pokoju co jakiś czas przechadza się, by sprawdzić czy wszystko w porządku, po czym wraca na swoje miejsce. Kiedy wraz z rodziną siedzimy w ogrodzie Astor leży w taki sposób, by mieć nas wszystkich na oku. Jeżeli ktoś przychodzi do nas, głośnym szczekaniem (to jest jedna jedyna rzecz, która strasznie mnie u tego “malucha” denerwuje;)) i merdaniem ogona musi zakomunikować to wszystkim domownikom. Jest bardzo czujny i rzadko kiedy coś umyka jego uwadze. Nie ma opcji, by ktokolwiek wszedł na nasz teren i Astor go przeoczył. Jednocześnie, gdy jest to ktoś obcy musimy pokazać psu, że akceptujemy obecność tej osoby w naszym domu. W przeciwnym razie, dorosły już Astor mógłby zachować się różnie. Jeśli nie macie czasu i odpowiedniej wiedzy nie bierzcie sobie owczarka australijskiego. Naprawdę. Szkoda jest psiaka, który będzie się męczył i będzie nieszczęśliwy. I szkoda jest Was, bo będziecie jedynie się denerwować, gdy pies, który nie otrzyma odpowiedniej ilości czasu poniszczy Wam mieszkanie i będzie nieznośny, i niewychowany. Szkoda tego byście nie poznali jak cudowna jest to rasa i nie odkryli wszystkich jej zalet. Ja jestem zdecydowanie na tak i wiem, że jeżeli w przyszłości znów będę decydować się na psiaka, wybór również padnie na Aussika. Hex skończył 10 miesięcy, Gambitowi za chwilę wybije 6. rok, a ja zdążyłam już na tyle ogarnąć posiadanie dwóch psów sportowych, że w końcu nadszedł czas na tekst, o który jestem nieustannie pytana, odkąd pokazałam Księcia Ciemności w sieci. Pora na porównanie ras i udzielenie odpowiedzi na pytanie starsze niż wszystkie psie grupy na Facebooku razem wzięte: czy owczarek australijski to taki łatwiejszy border collie? Let the battle begin! * Na początek, po tym niezwykle hucznym wstępie, konieczne jest kilka słów wyjaśnienia. Jeżeli właśnie stoicie przed wyborem rasy i wahacie się między border collie a owczarkiem australijskim, potraktujcie poniższy tekst z dystansem i przymrużeniem oka. Po pierwsze, dlatego że mówię w nim o własnych doświadczeniach, opierając się przede wszystkim na tym, co już przeszłam ze swoimi psami. Po wtóre, dlatego że żaden z moich psów nie jest takim przedstawicielem rasy, którego można wyhaczyć na OLX. To psy do pracy po pracujących rodzicach, wprawdzie różnych ras, ale kupowane w jednym celu – do sportu. Dodatkowo, obie rasy są niezmiernie zróżnicowane tak pod względem wyglądu, jak temperamentu i popędów. Szczególnie ważne jest to w przypadku Gambita, bo populacja użytkowych OA w Polsce jest niewielka, a z psem z linii show po prostu nie sposób go porównywać. Dlatego nie dajcie się nabrać, jeżeli po lekturze niniejszego tekstu dojdziecie do wniosku, że łatwiej niż z Gambitem byłoby Wam żyć z Heksiem lub odwrotnie. Szukając psa dla siebie, bierzcie pod uwagę swoje potrzeby i szczerze odpowiedzcie sobie na pytanie, co jesteście gotowi temu psu zaoferować. Potem przemyślcie sprawę jeszcze raz. I jeszcze. A już na pewno nie wierzcie ślepo w to, co pisze na blogu jakaś laska, której kompletnie nie znacie. * Skoro już powiedzieliśmy sobie o różnicach w liniach i rasach pora na kolejne zastrzeżenie. Weźcie, proszę, pod uwagę, że przez ponad 5,5 roku życia i treningów z Gambitem zdążyłam sporo się nauczyć – o psach i o obedience. Uczestniczyłam w wielu spotkaniach z trenerami, których cenię, w seminariach ze światowej klasy zawodnikami, w szkoleniach i wykładach. Myślę, że nie przesadzę, pisząc, że bardzo się przez ten czas rozwinęłam, a co za tym idzie, z Heksem wiele rzeczy mogłam zrobić bardziej świadomie niż z Gambitem. Bardziej świadomie wybrać miot, pracować z większym wyczuciem i tak dalej. Jednocześnie muszę przyznać, że na początku z Heksem żyło mi się i pracowało bardzo ciężko – podświadomie oczekiwałam, że bezproblemowo wejdzie w treningi i z miejsca będzie co najmniej równie dobry jak Gambit. Oczywiście było to zupełnie bezsensowne, toksyczne i skazujące na całe mnóstwo nieporozumień. Było też w pewnym stopniu normalne, bo przeskoczenie z doświadczonego psa, którego przewodnik zna jak własną kieszeń, na szczeniaka, z którym nie ma jeszcze żadnej nici porozumienia, jest bardzo trudne. Dlatego, jeżeli szykujecie się na drugiego psa, nie dajcie się wpędzić w tę pułapkę, nawet jeśli (a może właśnie szczególnie wtedy!) to ma być border collie po najwspanialszych rodzicach na świecie. Albo owczarek australijski, wiadomo. * Na co dzień Dla mnie idealny pies do życia to taki, który w domu śpi, na spacerach niczego się nie boi, ignoruje obce psy i nieznajomych ludzi. Trochę się trzeba namęczyć, aby taki stan rzeczy osiągnąć, chociaż z niektórymi osobnikami jest łatwiej niż z innymi. Tę część artykułu podzieliłam na kilka mniejszych kategorii dotyczących przede wszystkim pracy ze szczeniakiem i młodym psem w tych aspektach, które ostatecznie dają wspomnianego, idealnego do życia dorosłego psa. Nauka czystości Zdaje mi się, że mam pecha, bo jeżeli chodzi o naukę czystości chłopcy dawali ciała mniej więcej po równo. To, jak koszmarnie szło Gambitowi uczenie się szacunku dla suchej podłogi, najlepiej obrazuje jego szczenięcy pseudonim: Sikachu. Pierwszy miesiąc to była naprawdę ciężka walka, a ostatni raz Gambit zeszczał się w domu w wieku 10 miesięcy. Z Heksiem idzie mi pod tym względem równie dobrze, żeby nie powiedzieć – jeszcze lepiej, bo w jego przypadku szacunek dla takich mebli jak klatka czy legowisko w ogóle nie funkcjonuje. Hex, w przeciwieństwie do Gambita, nie patrzy na to, czy jest zamknięty – po prostu sika, gdzie akurat stoi. Dodam, że celowo używam w tym punkcie czasu teraźniejszego. Hex to brudas jakich mało. Socjalizacja To trochę śliska sprawa, bo w tym punkcie naprawdę wiele zależy od hodowcy. Hex miał więcej szczęścia niż Gambit, bo hodowczyni wykonała z nim wspaniałą pracę. Przyjechał do mnie, reagując na imię i świetnie odwołując się od psów, uprzejmy w kontaktach z innymi żywymi istotami i obznajomiony z większością zjawisk, które można spotkać, mieszkając w mieście. Gambit z kolei był trochę pozostawiony sam sobie przez ostatnie dwa tygodnie pobytu w hodowli. Odebrałam go w wieku 10 tygodni, był ostatnim szczeniakiem z miotu, który pojechał do nowego domu, a czas pomiędzy wyjazdem rodzeństwa, a podróżą do Polski spędzał głównie z dorosłymi psami. Gdy przywiozłam go do domu, był mocno wkręcony w psy i bardzo nastawiony na kontakt z innymi czworonogami – trochę czasu zajęło mi nauczenie go, co naprawdę liczy się w życiu. Jednocześnie w kontaktach ze światem wydawał mi się pewniejszy siebie niż Hex, a na pewno bardziej stonowany w reakcjach. Książkowo przechodził przez okresy lękowe, zdarzało mu się burknąć na to czy tamto: pamiętam doskonale chodzenie na miejskie spacery i głaskanie metalowych koszy na śmieci. Z kolei przestraszony Hex potrafił odpalić szczekaczkę na całego. Zdarzyło mu się to wprawdzie tylko kilka razy i to w dość ekstremalnych sytuacjach, jak choćby wtedy, kiedy tuż nad głową przeleciał mu dron, niemniej wykazywał dużo większe predyspozycje do wchodzenia w niepożądane interakcje ze światem. Mocno przyłożyłam się do uczenia go oferowania rezygnacji z każdego bodźca i muszę powiedzieć, że cała ta praca się pięknie zwraca. Ale przecież nie musiałam robić tego z Gambitem. Zdolność destrukcji Ojej. Temat, o którym w przypadku Heksa mogłabym opowiadać godzinami, a który mogę jednocześnie podsumować jednym krótkim stwierdzeniem. Otóż z okazji zbliżających się powoli pierwszych urodzin Hex ma umówione nie tylko zdjęcia stawów, lecz również gastroskopię. To pies, który z przyjemnością pożarłby cały świat, a potem poprosił o dokładkę. Zjada (nie gryzie, zjada!) zabawki na jedzenie wraz z upchanymi w nich smakołykami. Połyka szarpaki. Pożera ubrania, ręczniki, koce. Dosłownie wszystko, co tylko wpadnie mu zęby. W porównaniu do niego Gambit zawsze był aniołem: jako szczeniak nadgryzł jednego mojego buta, a potem nie zniszczył już absolutnie nic. Odpoczywanie w domu Naturalny off i umiejętność odpoczywania to były jedne z tych cech, których szukałam u psa, kiedy rozglądałam się za Gambitem, a że to pies szyty na miarę moich ówczesnych oczekiwań – oczywiście Gambit miał te cechy w pakiecie. Odkąd pamiętam, kładł się, gdy nie wiedział, co ma robić i naprawdę dobrze radził sobie z okresami mniejszej aktywności już za szczeniaka. W przypadku Heksa ta jakość nie była już dla mnie taka istotna; szukając szczeniaka, koncentrowałam się przede wszystkim na tym, czego będę oczekiwała od niego w kontekście sportu, wychodząc z założenia, że z krzywymi akcjami w życiu jakoś sobie poradzę. Nic więc dziwnego, że Hex jest całkowitym przeciwieństwem Gambita. Albo daje mu się zajęcie, albo natychmiast znajduje je sobie sam. Wymyśla oczywiście tylko same bardzo zabawne aktywności. Wśród jego ulubionych domowych rozrywek znajdują się próby wskakiwania na blaty, zwiedzanie parapetów, rzucanie zabawką z sypialni do przedpokoju i kradzież papieru toaletowego. O odpoczywaniu, mimo moich wysiłków wychowawczych, niespecjalnie chce słyszeć, toteż ogarnianie go tak, żeby głupio nie zrobił sobie krzywdy, wymaga ode mnie naprawdę dużo sił na zarządzanie przestrzenią, organizację i kontrolę. * Na treningu Domyślam się, że bywalców tego bloga to właśnie ta część artykułu będzie interesować bardziej. Border collie kompletnie zdominowały obedience i chociaż przyjemnie jest widzieć na podiach zawodów przedstawicieli innych ras, to nie da się tej dominacji zaprzeczyć. Czy w takim razie żadna rasa nie jest w stanie konkurować w sporcie z BC? A może to tylko taki mit i raczej efekt kuli śnieżnej niż realnych potrzeb? Trudno powiedzieć. Na pewno owczarki australijskie i border collie są w pracy inne, jednak wcale nie oznacza to, że tylko te drugie są faktycznie wartościowe. Obie rasy mają pewne jakości i pewne problemy niejednokrotnie wiążące się z tymi właśnie jakościami. Jak to wygląda u mnie? Już wyjaśniam! Motywacja Bez wątpienia jest pierwszym krokiem na drodze do sukcesu. Można nad nią pracować, ale fajnie jest mieć ją w pakiecie, aby od razu móc przeskoczyć ze szczeniakiem do innych, bardziej interesujących rzeczy. Jeżeli chodzi o motywację na jedzenie, to nie mam tu nic do zarzucenia żadnemu mojemu psu. Gambit i Hex za parówkę gotowi są oddać własną duszę. W przypadku Heksa to jednak nie jest taka oczywista sprawa, bo wiele border collie ma z motywacją pokarmową problemy – to zresztą była jedna z tych rzeczy, których się bałam, odkąd ostatecznie zdecydowałam się na tę rasę. Czy mój pies będzie dobrze jadł? Czy będzie dobrze ćwiczył za parówkę? Czy kiedykolwiek uda mi się przejść z nim do pracy za suchą karmę? Jak długo będę musiała z tym walczyć? Wszystkie te pytania krążyły mi w głowie, gdy myślałam o szczeniaku BC. Na szczęście okazało się, że Hex kocha jeść równie mocno co Gambit, a może nawet trochę bardziej. Obaj już od momentu odebrania z hodowli byli gotowi długo i wytrwale pracować za nagrodę spożywczą. W obu przypadkach nieco gorzej było z motywacją na zabawkę. Po przywiezieniu z hodowli Gambit nie szarpał się w ogóle – o czym pisałam w tym miejscu – bo był tak skoncentrowany na zdobywaniu jedzenia, że zabawki mogły dla niego nie istnieć. Trochę czasu zajęło mi odblokowanie go w tej kwestii, ale kiedy popęd łupu już się w nim obudził, okazało się, że piłka jest życiem. Hex natomiast od początku uwielbiał się szarpać i dosłownie zawisał na zabawce, jest jednak typem posiadacza. Najbardziej lubi zabijać szarpaki w samotności, a aport zabawowy wciąż wymaga dopracowania. Hex podczas szarpania jest nieco delikatniejszy, zwraca uwagę na nieświadomą presję ciała i zabawkę oddaje do ręki podskakując do niej. Gambit wbija się w moje ciało z pełnym impetem, uderzając mnie przednimi łapami w brzuch, a pojęcie presji ciała w zabawie w ogóle dla niego nie istnieje. Wrażliwość na przewodnika To skomplikowana sprawa. Gambit jest raczej miękkim psem w pracy, łatwo wyczuwa moje emocje i kiedy jestem zadowolona fruwa na różowej chmurce, a gdy wie, że popełnił błąd potrafi się zgasić, wpaść w depresję i zażądać natychmiastowej możliwości dokonania zadośćuczynienia za błędy w formie tulania. To pies, który żyje dla mojego zadowolenia. Jest przy tym bardzo plastyczny, łatwo mu wytłumaczyć, że zrobił coś źle i jednak wolałabym inne wykonanie ćwiczenia. Nie upiera się przy swoim zdaniu, liczy się dla niego moja opinia. Wbrew obiegowej opinii o border collie, Hex jest w pracy tym twardszym psem. Co więcej, zdarza mu się forsować swoje zdanie i przekonywać mnie, że to on wie lepiej, o co w tym wszystkim chodzi. Co więcej, swoje poglądy potrafi wyrazić dość dosadnie, na przykład strzelając mnie zębami po ręce. Jednocześnie jednak w treningu jest naprawdę grzeczny – łatwo np. odwołać go od jakiegoś ekscytującego ćwiczenia. Wystarczy po prostu zawołać, tak zwyczajnie. Gambit z kolei, mimo swojej wrażliwości, gdy wkręci się w jakieś ćwiczenie, wymaga z mojej strony dość ostrej reakcji – widać to zwłaszcza, gdy wybierze zły aport. Tempo nauki Gdybym miała wypowiadać się wyłącznie na podstawie doświadczenia z Heksem powiedziałabym, że ta najinteligentniejsza rasa świata wcale nie jest taka znowu mądra. Bo wiecie, mój border collie wcale nie uczy się nowych rzeczy szybko niczym strzała. Hex to taki typ, który podczas pierwszej sesji raczej nie łapie poprawnego zachowania. Nauczyłam się już, że muszę pokazać mu mniej więcej o co chodzi, a następnie dać mu się przespać z tematem przez 1 lub 2 dni. Wtedy na kolejnych sesjach zaczyna działać naprawdę dobrze. Gambit w mojej opinii szybciej uczy się różnych abstrakcyjnych rzeczy, a do tego jest dokładny i bardzo powtarzalny. Wydaje mi się, że Heksa również będzie charakteryzować ta powtarzalność, ale jest jeszcze za młody, aby powiedzieć coś w tym temacie z całą pewnością. Zresztą nie od dziś wiadomo, że BC mają tendencję do nudzenia się ćwiczeniami, szukania dziury w całym i poprawiania schematów, więc tym bardziej trudno przewidzieć, jak rozwinie się pod tym kątem Hex. Oczywiście każdy z nich ma takie elementy, które wychodzą lepiej i takie, nad którymi trzeba pracować. Gambit jest przykładowo wyjątkowym antytalentem, jeśli chodzi o aport węchowy, Hex z kolei radzi sobie z tym ćwiczeniem nad wyraz dobrze, zwłaszcza biorąc pod uwagę jego młody wiek. Gambit nigdy nie miał problemów ze skakaniem, Hex gdy przedstawiłam mu koncepcję przeszkody, uparcie próbował przechodzić pod tyczką – tak, nawet kiedy znajdowała się ona tuż nad ziemią. Można by tak wymieniać i wymieniać, sęk w tym, że każdy pies ma jakieś mocniejsze i jakieś słabsze elementy. Tradycyjnie uważa się, że border collie jako psy hodowane pierwotnie do zaganiania stad owiec na dużych pastwiskach lepiej radzą sobie z wysyłaniami, ale trudniej im wykonywać ćwiczenia, w których pies znajduje się w bezpośredniej bliskości przewodnika. U mnie na tę chwilę ta prawda sprawdza się raczej mniej niż bardziej, bo Gambit wysyła się wspaniale, a do tego z każdym rokiem nabiera prędkości, Hex zaś chodzi przy nodze z entuzjazmem godnym żołnierza Armii Czerwonej na defiladzie. Baza doświadczeń Szczególną zaletą border collie w obedience jest ich ogromna liczba. Naprawdę. Dzięki temu borderowe know how jest relatywnie dobrze znane, a na typowe dla rasy problemy każdy zajmujący się tym sportem trener z miejsca proponuje wachlarz sposobów. Przewidywanie, czajenie się, wchodzenie w statyczną koncentrację, wymuszanie ruchu na przewodniku – wszystko to są problemy, których można się spodziewać w treningu z border collie, ale też kwestie powszechnie znane, którym można zapobiegać już od szczeniaka. Trudniej jest z przedstawicielami innych ras, bo właściwie każda jest w obedience mniej powszechna niż BC i do żadnej nie napisano jeszcze tak obszernej instrukcji obsługi. Bywa, że trenowanie z psem innej rasy daje poczucie nieustannego błądzenia we mgle, szukania po omacku tej jednej jedynej złotej metody, która sprawi, że w końcu w głowie psa przestawi się ten szczególny, magiczny przełącznik. Jednocześnie to wcale nie oznacza, że trenowanie z border collie jest prostsze. W zasadzie powiedziałabym, że jest dużo bardziej skomplikowane, bo aby pies dobrze działał w obedience, wymaga dość dużo aktywności poza swoim głównym sportem. Klikanie sztuczek na otwieranie głowy i naukę oferowania zachowań innych niż bezruch. Pasienie, aby pies miał w życiu inny typ aktywności, w którym może zrealizować swój naturalny instynkt. Podczas treningów przełamywanie schematów ćwiczeń, fińskie cyrki, overy i wszystkie te karuzele na świadome słuchanie oraz otwieranie głowy. Z Gambitem nie muszę tego wszystkiego robić, a przynajmniej nie w takiej szalonej ilości, w jakiej najpewniej będę musiała bawić się w to z Heksem. OA to pies o jednak nieco prostszej konstrukcji psychicznej, więc mogę po prostu skoncentrować się na obedience i jeżeli to zrobię, mój pies wcale nie zacznie się zawieszać w zmianach pozycji, wyczajać do kwadratu i robić całego mnóstwa innych głupot. Oczywiście owczarki australijskie również mają swoje wady. W obedience najbardziej boli wokalizacja – wiele OA z frustracją i nadmiarem emocji radzi sobie, wydając jęki. Nie wszystkie, ale tych, które nie odzywają się podczas ćwiczeń, jest mniej niż więcej. Kilka lat temu pewnie powiedziałabym, że ten problem raczej nie dotyczy border collie, jednak obecnie widzę coraz więcej BC, które kwiczą przy pracy. Najprawdopodobniej wynika to z rosnących coraz bardziej z roku na rok wymagań wobec psów, z którymi te nie do końca sobie radzą. Na pewno bez względu na rasę warto pamiętać o tym, że w obedience ważniejszy niż technika jest stan umysłu psa i to, jaki emocjonalny obraz ćwiczenia zbuduje się w jego głowie. Warto przy tym zaznaczyć, że często border collie są bardziej plastyczne, jeżeli chodzi o kształtowanie ich emocji i przełączanie ich z pobudzenia w spokojną koncentrację (wysyłania vs ćwiczenia statyczne) – możliwe, że to właśnie jest w obedience największa zaleta tej rasy. * Border collie czy owczarek australijski? Jak zawsze w przypadku tych pytań prawidłowa odpowiedź jest jedna i brzmi niezmiennie: to zależy. Każdy musi zdecydować sam co odpowiada mu bardziej, czego od psa oczekuje, a przede wszystkim, z jakimi problemami jest gotów mierzyć się tak w treningu, jak na co dzień. Z pewnością łatwiej jest kupić dobrego BC do sportu niż dobrego OA – przesądza o tym po prostu wielkość populacji oraz to, że istnieją w BC hodowle prowadzone z myślą o konkretnych sportowych aktywnościach. Wśród OA próżno szukać takiej specjalizacji, bo populacja dobrych psów w Europie jest zbyt mała, aby istniały hodowle specjalizujące się w agility lub obedience. Dlatego szukając owczarka australijskiego do sportu, trzeba nastawić się raczej na hodowle pasterskie, w których sport pojawia się niejako przy okazji. Mimo to, próba kupienia fajnego border collie to wyzwanie, bo ilość problemów psychicznych i zdrowotnych w rasie jest naprawdę imponująca. Może więc warto spojrzeć w innym kierunku? Każdemu według jego potrzeb. Ja na tę chwilę nie jestem w stanie ze stuprocentową pewnością powiedzieć, że z Heksem trenuje mi się łatwiej niż z Gambitem lub odwrotnie. Z pewnością jednak Gambit jest znacznie bardziej wdzięcznym psem do życia. Na przykład lubi się czasem przytulić, zamiast wiecznie biegać po parapetach. * Ja tu gadu-gadu, a Ty dalej zastanawiasz się czy lepszy będzie dla Ciebie owczarek australijski czy border collie? Rozczaruję Cię – nie znajdziesz tu łatwej odpowiedzi na to pytanie. To dwie różne rasy. Nie lepsze, nie gorsze, ale inne. Zarówno OA, jak i BC mają wady i zalety. Predyspozycje i cechy, które ciągną je w dół. Zastanów się co chcesz robić ze swoim psem. Czego od niego oczekujesz. Co możesz mu dać. Spójrz na ludzi, którzy wydają Ci się być ze swoimi w tym miejscu, w którym Ty chciałabyś kiedyś być. Spróbuj z nimi porozmawiać. Przemyśl sprawę raz jeszcze. Dobrze się zastanów, przeanalizuj wszystkie za i przeciw. A potem zdecyduj.

owczarek australijski sam w domu